Na, wat ik noem, een woelige periode, heb ik besloten terug te beginnen met mijn blog. Deels omdat ik het beloofd had voordat ik de pauze inlaste, maar grotendeels voor mezelf. Het is geen makkelijke periode geweest die ik net heb gehad, en het was zeker niet aangenaam.
Naast het emotionele aspect, was er ook het deel waarvan ik hoopte het achter me te kunnen laten: het emo-eten. Het grijpen naar comfortfood, omdat je gedachteloos kan schransen van wat er ook op je bord ligt, was vreselijk. Natuurlijk voelde het fijn om nog eens ongezond te kunnen eten. De eerste keer. De tweede keer deed mijn maag pijn, de derde keer kreeg ik een zweetuitbarsting en hoofdpijn,... Ik heb me in lange tijd niet zo futloos gevoeld, ik heb in de zetel gezeten en in bed gelegen. Ik heb niet de fut gevonden om naar de fitness te gaan. De afgelopen week was al zwaar op zichzelf, het verkeerd eten heeft me zo uitgedoofd. Het vuur dat ooit in me brandde, is stilaan geblust. Ik voel me zo enorm zwak, lichamelijk en mentaal.
Ik heb een leegte proberen te vullen met voeding, en het heeft korttijdig geholpen. Tot ik steken begon te krijgen, tot ik misselijk werd. Het heeft met niets dan ellende gegeven.
Met andere woorden, ik hoop dat ik morgenochtend mentaal de knop kan draaien. Terug naar meer groenten en fruit, naar meer beweging, naar bewust zijn. En ik heb zoveel ideeën.
- ik wil vaker fietsen
- ik wil elke dag naar de fitness
- ik eet geen junkfood meer
- ik ga vaker soep maken
- ik sta elke dag om 8 uur op
- ik maak het beste van elke dag
- ik ga de rest van mijn leven gezond eten
- ik ga elke dag mijn armspieroefeningen doen
Ik heb duizend ideeën en nog zoveel meer onhaalbare plannen. En ik weet dat wat ik mezelf vooropstel, dat het onrealistisch is. Ik ben geen machine die dagelijks hetzelfde zal doen. Ik heb niet te discipline om tot op de gram af te wegen. Maar ik heb wel de gedachte dat ik het kan volhouden. Dat ik dit alles kan, dat ik er wel geraak. En die gedachte is zoveel belangrijker dan de 1000 plannen. Deze gedachte heeft ervoor gezorgd dat ik telkens doorzet.
Hebben ze jou ooit verteld dat je waarschijnlijk nooit slank zal zijn, omdat je altijd aan de mollige kant bent geweest? Mij wel, niet één keer, maar verschillende keren. Op den duur ben ik het gaan geloven. Screw die gedachte. Ik heb mijn eigen motto:
fortes fortuna adiuvat
Als je geen Latijn begrijpt, raad ik je ten stelligste aan de quote te googlen. Ik ga het hier niet expliceren. Je moet het voelen. Morgen worden er weer mooie, inspiratievolle blogberichten geschreven. Ik wou alleen even meegeven, hoe een contrast mijn leven is, als ik even niet oplet met wat ik eet.
Veel succes nog verder!
BeantwoordenVerwijderenHet is niet erg om eens een mindere week te hebben. Je voelt je schuldig, maar het is nu eenmaal niet eenvoudig. Ik ben nog steeds stikjaloers op mensen die kunnen eten wat ze willen en niet van sport willen weten. Wij MOETEN of heel ons leven opletten of wij MOETEN aanvaarden dat we zwaarder zijn. Dat is geen simpele beslissing, en ik ken het dat je soms denkt: foert allemaal, ik kies ervoor om wat zwaarder te zijn. Om erna weer spijt te hebben.
Je kan het wel! Pas alleen op dat je geen té hoge eisen stelt aan jezelf.