Week 5

Week vijf was er eentje waarbij ik heb moeten doorbijten, en zeker de + 300 gram van vorige week moest compenseren. Dus ondanks het veel te warme weer, het lentefeest en alle slechte gevoelens die ik gisteren nog ervaren heb,... Ben ik 900 gram verloren deze week. Dit brengt mijn totaal op vijf komma drie kilogram. 

Ik ben hier heel erg tevreden over, omdat ik gemiddeld nog op mijn kilo per week zit. En dat is goed, dat is wat ik voor ogen had, maar ook iets waar ik naar wil streven. Ik voel dat ik het gezond moet houden, en dat ik zeker niet mag overdrijven, maar ik denk dat dat beetje pushen van mezelf, zeker niet slecht is. 

Ik kom van ver, ik kom van een groot, ongezond gewicht. Ik kom uit een gezin dat Bourgondisch eet, en waar eten een belangrijke rol heeft ingenomen. Ik heb altijd een mentaliteit meegekregen van 'laat het smaken', maar niet 'laat het gezond zijn en smaken'. En dat is het moeilijkste waar ik momenteel nog mee aan het strijden ben. Grenzen. Wanneer is genoeg genoeg, en waar zit het verschil met 'nee, het smaakt, ik eet nog verder'. Gisteren op het lentefeest smaakte het, en ik kwam niet thuis met het gevoel dat mijn maag boordevol zat, maar wel dat ik al meer had gegeten dan nodig was. Eat to live, don't live to eat. 

Mijn switch van Bourgondisch naar gezond eten, heeft alvast een heel grote impact op me gehad. Ik voel me beter, ik voel me vitaler. Het begon met pijn aan mijn gewrichten als ik een hele dag gewerkt had. Momenteel kan ik een hele dag werken, en daarna nog een hele nacht dansen als ik uitga. Ik kan al een pak meer. En daar ben ik zo blij om. 

Aan iedereen die wilt diëten, maar niet de courage vindt om te starten: Doe het voor je lichaam. En maakt niet uit wat de weegschaal zegt dan, als je al beter in je vel zit, als je weer een hele nacht kan dansen, is het dat niet waard? En als het dan eens niet goed gaat, denk dan:

A bad day for your ego, 

is a good day for your soul. 

- Jillian Michaels

Als ik weer eens met mijn neus op de feiten wordt gedrukt, of als ik weer eens te veel gesnoept heb, dan voel ik meteen: Shit nee, dit kan beter. Komaan, Michelle! Je kan dit! En zolang je je hoofd niet te lang laat hangen, kan je altijd weer verder gaan waar je wat verloren was. 

Ik kom van ver, ik heb honderden diëten geprobeerd. Ik ben minstens duizend keer begonnen eraan. Ik heb even vaak al opgegeven. Ik heb geprobeerd om te crash diëten, ik heb geprobeerd om al mijn koolhydraten te laten vallen, ik heb geprobeerd om af te vallen met pillen, ik ben bij een diëtiste geweest, ik ben zelfs in het ziekenhuis geweest om met een specialist een maagring te laten zetten. Maar die maagring is er (godzijdank!) nooit van gekomen. Maar ik heb gegrepen naar mogelijkheden die bekend staan als laatste reddingsmiddel. Een operatie om gewicht te verliezen, was mijn laatste redmiddel. Dat dacht ik toch. Toen bleek dat er risico's aan verbonden waren, waar ik doodziek van kon worden omdat ik een medisch verleden heb, heb ik bedankt. Ik wilde er niets van weten. Een operatie om gezond te worden, waardoor je doodziek kon worden? Waar zit daar de logica in? 

Ik heb vaak gehuild terwijl ik voor de spiegel stond, omdat ik zo geworden ben. En ik heb vaak gedacht 'dit komt toch nooit meer goed, waarom zou ik moeite doen?' Op mijn zwaarste gewicht zou ik 40 kilo moeten vermageren om weer gezond te zijn. Wie heeft daar nu de moed voor, om veertig kilo te verliezen? Ik niet. Laat maar zijn. You're so far away and you feel like you'll never be able to catch up. Ik huil wel verder terwijl ik troost zoek in een zak Doritos. Terwijl ik extra saus bij mijn frieten doe. 

En toen wist ik het:  

Ik heb mijn absolute dieptepunt bereikt. 

Als ik nog één zak chips meer eet, dan krijg ik diabetes. Als ik nog vaker al die sauzen eet, dan krijg ik problemen met mijn aderen. Als ik nog één keer voor mijn trein moet lopen, met de weinige conditie die ik heb, dan val ik dood neer. Dan kwam er de reality check. Je ziet foto's van jezelf. Op Facebook, dus iedereen kan ze zien. En je schaamt je kapot. Ik schaamde mezelf dood.  

De linkse foto is gemaakt op een barbecue, de rechtse op mijn twintigste verjaardag. Ondanks deze foto's, heeft het me nog een jaar geduurd voordat ik de knop kon omdraaien. Een heel jaar heb ik zo nog rondgelopen. Want, eerlijk, het is niet erg dat ik zo op foto's sta. Het is erg dat ik zo bén. Schrijnend, het breekt mijn eigen hart. 

Dus ben ik in juli 2012 op dieet gegaan. De kilo's vlogen er af, de motivatie was hoog. En na twintig kilo was die motivatie er nog steeds, maar het doorzettingsvermogen niet meer. Ik ben toen veel afgevallen, en ik was heel gelukkig dat ik er eindelijk eens anders uitzag op foto's. 

Deze foto is op school gemaakt, voor een project rond Sociale Inburgering. En hoewel je duidelijk ziet dat ik nog te veel gewicht heb op mijn buik, vond ik het al zo een verandering van mijn gezicht. Van mijn hals. Rond die tijd kreeg ik ook veel complimentjes rond mijn gewichtsverlies, dus ik was enorm gelukkig. Ik was weer minder beschaamd om foto's die online verschenen. Want naast de lichamelijke verandering, moet ik niet zeggen wat voor een psychische verlichting ik meemaakte. Ik was 20 kilo afgevallen, dat is de helft van die 40 kilo die onmogelijk leek. 

En hier ben ik nu, deze foto is gemaakt op het feest van mijn ouders, die 25 jaar getrouwd waren. Twee dagen later ben ik weer met mijn blog begonnen. Dus ja, ik doe gewoon lekker verder. Ik heb nog een hele weg te gaan, maar vandaag ben ik weer een stap dichter dan dat ik gisteren was.

De hele of halve waarheid in dit hele bericht is er een heel eenvoudige. Die maagring zou niet mijn laatste reddingsmiddel geweest zijn. Er is een oplossing die veel beter werkt, die goedkoper is, waarvoor je niet in je eigen lichaam moet laten snijden. Je moet er geen pillen voor pakken, en je moet er geen duizenden euro's aan betalen. Ik kan het heel eenvoudig in drie tips samenvatten, want er is niet meer aan. Met deze drie basisregels, geraak je tot elk gewicht dat je zelf wilt.

1. Eet gezond 

2. Beweeg voldoende

3. Geef nooit op