Het moeilijkste is niet starten. Het moeilijkste is niet volhouden. Het moeilijkste is beseffen dat dit een werk van lange adem is. Dat ik hier niet direct tot resultaten ga geraken. Het is dagelijks opnieuw proberen om er te geraken, ook al ben ik morgenvroeg niet 20 kilo lichter. Het is het vreselijke spel van kiezen tussen alle mogelijke opties. En is het is continu je gezond verstand gebruiken, een verstand dat soms zo geobsedeerd is met 'ik heb goesting in de foute dingen', dat je je tanden kapotknarst terwijl je nog mentaal aan het overleggen bent met jezelf 'ik mag dat toch?'.
Het is moeilijk om zo eerlijk met mezelf te zijn. Op zich kan ik hier op mijn blog schrijven wat ik wil. Maar ik kan ook weglaten wat ik wil, en dat is enorm moeilijk. Ik ben tot nu heel eerlijk geweest, over alles. Maar geloof me vrij als het al door mijn gedachten heeft gespookt 'en wat als ik nu gewoon zondig, en er niets van vertel. En op maandag zal ik wel liegen over mijn gewicht'.
Maar wat zou het nut van mijn blog dan zijn? La persistenza, het doorzettingsvermogen, is soms ook wel eens la stupidità, de stommiteit. En die eerlijkheid vind ik heel erg belangrijk. Zeker omdat er veel mensen meelezen, omdat er veel jongeren zijn zoals mij die met overgewicht zitten. Veel jongeren die inspiratie zoeken, die gerechten zoeken. Ik wil niets onrealistisch voorstellen. Als het morgen op de weegschaal blijkt dat ik ben bijgekomen, dan zal ik dat ook eerlijk zeggen.
Ik heb nu nog vier maanden te gaan. En dan nog de rest van mijn leven. 't Ziet er naar uit dat het wel zal lukken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten